ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΔΕΚΑΤΟ -ΠΡΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ-

Τα κιβώτια είχαν φορτωθεί πλέον στο καράβι. Όλα είχαν γίνει όπως είχαν συμφωνήσει. Στην ακτή τους περίμενε μόνος του ο γιατρός, ο οποίος έβαλε ένα χεράκι να φορτώσουν στη βάρκα τα κιβώτια για να μεταφερθούν στο πειρατικό.

"Λοιπόν;" ρώτησε τη Λάουρα "θα υπάρξει επόμενο δρομολόγιο διάσωσης;"

"Κι εγώ δεν ξέρω, το πλήρωμα έχει διχαστεί για το αν πρέπει να πάρουμε το ρίσκο δύο ακόμα φορές. Για να μη ναυαγήσει η πρώτη απόπειρα, αφήσαμε να πάρουμε την απόφαση μετά τη λήξη του πρώτου ταξιδιού. Αν έχουμε ένα ήρεμο ταξίδι, πιστεύω ότι θα είναι πιο εύκολο να προχωρήσουμε σε μια δεύτερη διάσωση".

"Ας το ελπίσουμε, αλλιώς ο ευγενής θα είναι χαμένος. Για πόσο ακόμα θα μπορεί να κρατάει κρυμμένες 66 γάτες".

"Καταλαβαίνω. Θα προσπαθήσω να τις πείσω, αλλά όλα θα εξαρτηθούν από το ταξίδι κι από το πόσο θα μπλέκονται οι γάτες στα πόδια μας".

"Μην περιμένεις ότι δε θα μπλεχτούν, είναι ζωηρά και περίεργα πλάσματα".

"Τώρα πρέπει να σε αποχαιρετήσω, καλό είναι να φύγουμε το συντομότερο για τα ανοιχτά, μάθαμε ότι επιτέθηκαν πειρατές στις ακτές".

"Καλό ταξίδι!" της ευχήθηκε, αλλά δεν έφυγε αμέσως παρά έμεινε στην ακτή να κοιτάζει τις γυναίκες μέχρι να φτάσουν στο πλοιάριο με τη βάρκα τους και να ανεβαίνουν επάνω να ανταμώσουν το υπόλοιπο πλήρωμα.

"Αφήστε τα κιβώτια ως έχουν, αργότερα θα τα ανοίξουμε να δούμε αν ήταν εντάξει οι άρχοντες με τις υποσχέσεις τους, τώρα πρέπει να απομακρυνθούμε από την ξηρά".

"Με τις γάτες τι θα κάνουμε, κάποιες αρχίζουν να ξυπνάνε".

"Οι γάτες καλό θα ήταν να μείνουν στα κιβώτια, μόνο μπελάδες θα μας φέρουν".

"Είναι ζωντανά πλάσματα Αλίσια, πρέπει να τις αφήσουμε ελεύθερες".

"Θα είμαστε όλοι πιο ασφαλείς, κι εκείνες και εμείς αν μείνουν στα κιβώτια, άλλωστε να τις ελευθερώσουμε δεν πάμε, ας κάνουν υπομονή λίγες ακόμα μέρες".

Αφού είχαν απομακρυνθεί και θέλοντας να γαληνέψει κάπως την ανταριασμένη Αλίσια η Λάουρα την πλησίασε στο πηδάλιο και της είπε.

"Δεν πήγαν και τόσο άσχημα τα πράγματα".

"Μηδένα προ του τέλους μακάριζε" σχολίασε δύσπιστα η Αλίσια, αλλά φυσικά όχι στα αρχαία ελληνικά, μα στην τοπική σκοτσέζικη διάλεκτο.

Καθώς ανοίχτηκαν στη θάλασσα, η Λάουρα αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να ανοίξουν τα κιβώτια των επιβατών. Δεν ήταν τρόπος αυτός να κάνεις ταξίδι, άλλωστε οι αδελφές τους στην ανάγκη είχαν αρχίσει να συνέρχονται από τη νάρκωση και γίνονταν όλο και πιο ανήσυχες, και όχι άδικα έτσι όπως ήταν περιορισμένες. Τα κιβώτια είχαν τοποθετηθεί στο αμπάρι, μαζί με το αγοροκόριτσο κατέβηκαν κάτω και ξεκίνησαν να απεγκλωβίζουν τις φυλακισμένες ψιψίνες. Έβγαζαν τα ανακατεμένα ρούχα με τα οποία τις είχαν κρύψει και που οι ίδιες με τις στροφές τους μέσα στο κιβώτιο είχαν τσαλακώσει, έβγαζαν και τα άχυρα και τις άφηναν να πάρουν μόνες τους την απόφαση για το πότε θα έβγαιναν, δεν ήθελαν να τις τρομάξουν περισσότερο. Οι γάτες ήταν από τον ύπνο ακόμα, οπότε κοίταζαν τις δυο νεαρές γυναίκες με περισσότερη περιέργεια και όχι τόσο με φόβο. Οι πιο ανήσυχες στριμώχνονταν στη γωνία, όμως καμία τους δεν ήταν επιθετική.

"Ας τις αφήσουμε να πάρουν τον χρόνο τους, είχαν συνηθίσει σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον".

"Πότε λες ότι θα φτάσουμε στο νησί;" ρώτησε το αγοροκόριτσο.

"Αν δε βρούμε εμπόδια, σε τρεις μέρες το πολύ".

"Πιστεύεις ότι θα γίνει άλλη μεταφορά;"

"Εσύ θεωρείς ότι πρέπει να γίνει;" τη ρώτησε διερευνητικά η Λάουρα.

"Δεν ξέρω, αλλά νιώθω ότι το σωστό είναι να βοηθήσουμε, αν ο ευγενής μείνει με 66 γάτες, αργά ή γρήγορα θα τους ανακαλύψει κάποιος, και το ρίσκο που πήραμε κι ο κόπος μας θα έχουν πάει στο βρόντο".

"Δε θα είναι εντελώς στο βρόντο" θέλησε να την παρηγορήσει η Λάουρα "αν όλα πάνε καλά σε αυτή μας τη διαδρομή, θα έχουμε σώσει 33 πλάσματα"

"Όχι όμως τον ευγενή, που θα τον ρίξουν στη φωτιά μαζί με τα υπόλοιπα 66 αθώα πλάσματα". Από αντικειμενικής σκοπιάς, εδώ θέλω να προσθέσω ότι αν την ιστορία δεν αφηγούμουν εγώ η Έλι, αλλά ένας ποντικός με το τυχαίο όνομα Μίκυ, δε θα χαρακτήριζε σε καμία περίπτωση τις ψιψίνες ως αθώα πλάσματα και δε θα τον ενδιέφερε καθόλου η μοίρα του ευεργέτη τους του ευγενή. Αυτές οι μεταφορές στο νησί των τρωκτικών, σήμαινε ότι ξεκινούσε μια επικίνδυνη μακρά περίοδος για τους ως τότε κατοίκους του νησιού, σε αντίθεση με τις πόλεις που τα τρωκτικά ήταν στην ακμή τους.

"Τι ανοησία και αυτή!" σχολίασε η Λάουρα "λες κι αν μπορούσε κάποια να μεταμορφωθεί σε γάτα, δε θα επανερχόταν στην ανθρώπινή της μορφή όταν την καίγανε".

"Η φαντασία ορισμένων ανθρώπων καλπάζει".

"Και η κακία τους περισσότερο. Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας. Αν το ταξίδι μας κυλήσει ήσυχα, θα είναι πιο εύκολο να πειστούν και για ένα επόμενο, άσε που στοιχηματίζω ότι θα γλυκαθούν από τα εφόδια που μας προσέφερε ο ευγενής. Αν αυτά τα τερατάκια είναι φρόνιμα…" πριν προλάβει όμως να ολοκληρώσει τη φράση της η Λάουρα, ένας μαύρος γάτος πήδηξε και βγήκε έξω από το κασόνι του και χωρίς δισταγμό πήγε και τρίφτηκε στα πόδια τους, δείχνοντάς τους την εμπιστοσύνη του.

''Βάζω στοίχημα ότι αυτός ο κύριος μας καλοπιάνει για να τον ταΐσουμε", παρατήρησε η Λάουρα.

"Μα δεν είναι χαριτωμένος;" ρώτησε το κορίτσι και έσκυψε να τον χαϊδέψει.

"Μαρία, πρέπει να αναλάβεις το καθήκον να τις ταΐζεις και να φροντίζεις να είναι ήσυχες και να παραμένουν στο αμπάρι, αν θες να έχει πιθανότητες να σωθεί ο ευγενής και οι υπόλοιπες φιλοξενούμενές του".

Το ταξίδι εξελίχθηκε όπως επιθυμούσαν τα δύο κορίτσια. Οι γάτες ήταν κάτι παραπάνω από διστακτικές και αυτό τις διατήρησε ήσυχες με το να κοιμούνται τις περισσότερες ώρες στο αμπάρι, σε αυτό συνηγόρησε και το γεγονός ότι το ταξίδι δεν κράτησε υπερβολικά πολλές ημέρες. Μόνο ένας γάτος στάθηκε θαρραλέος, βαριεστημένος με το να κάθεται συνέχεια στο αμπάρι, δεν άργησε να βγει στο κατάστρωμα, παρατηρώντας τις πέντε αυτές γυναίκες που θέλοντας και μη ανέλαβαν τη σωτηρία τους. Μέχρι που στάθηκε στην άκρη της πλώρης να κοιτάξει τη γαλάζια απεραντοσύνη, ενώ δεν άργησε να μπλεχτεί στα πόδια τους. Οι περισσότερες τον έκαναν στην άκρη με το πόδι τους, το αγοροκόριτσο τον άρπαζε και τον επέστρεφε στο αμπάρι για να μη γίνεται ενοχλητικός και χαλάσει το σχέδιο για τη σωτηρία του ευγενή και των υπόλοιπων γατιών. Μόνο η Λάουρα γέλαγε και έπαιζε μαζί του, ρωτώντας τον αν είχε γεννηθεί θαλασσοπόρος! Έτσι κι εκείνος έμαθε να μην ανακατεύεται στα πόδια της και να περπατάει δίπλα της.

Φτάνοντας επιτέλους στον προορισμό τους, ανέβασαν τις γατούλες στο κατάστρωμα. Αφού άνοιξαν την μπουκαπόρτα, περίμεναν να κατέβουν, όμως εκείνες διστακτικές έμειναν να θαυμάζουν το νησί.

"Τι είναι εδώ;" ρώτησε μία στη γατίσια γλώσσα.

"Εδώ είναι ο παράδεισος" απάντησε μια άλλη.

Ένας ποντικός έτυχε να περνάει και στάθηκε με δέος να κοιτάζει το πλοίο που είχε φτάσει, έτοιμο να αποβιβάσει τον θανάσιμο εχθρό των τρωκτικών.

Μια γάτα τότε φώναξε "Φαΐ" και έτρεξε καταπάνω του, αναγκάζοντας το ποντίκι να τραπεί σε φυγή την ώρα που έδινε το σύνθημα στις υπόλοιπες να ξεχυθούν πίσω τους. Μόνο ένας γάτος παρέμεινε στο πλοίο και άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω στη Λάουρα για να πάει να κουρνιάσει στον ώμο της.

"Απέκτησες παπαγάλο βλέπω" την πείραξε η Αλίσια ανακουφισμένη που όλα είχαν πάει καλά στο πρώτο εκείνο ταξίδι.       

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑΤΟ - Η πρόταση πέφτει στο τραπέζι

"Όλα πρέπει να λειτουργήσουν ρολόι" είπε το νεαρό αγόρι που παρουσιάστηκε στο ιατρείο κουτσαίνοντας. "Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη, παίζονται τόσο τα δικά μας κεφάλια, όσο και τα 99 χαριτωμένα κεφαλάκια των νεαρών μας φίλων και φιλενάδων".

"Μην ανησυχείς νεαρέ μου" την καθησύχασε ο γιατρός.

"Αντιλαμβάνεστε φυσικά ότι το ρίσκο είναι μεγάλο, το ίδιο μεγάλη θα είναι και η αμοιβή μας, αν θέλετε να το αναλάβουμε".

"Θα το φροντίσουμε" αν και ρίχνοντας μια ματιά στο σημείωμα που του έδωσε το "χωλό αγόρι" έπεσε το σαγόνι του. "Δε θα προτιμούσατε να τα πάρετε σε χρήματα;" ρώτησε.

"Δεν είναι εύκολο για εμάς να βγούμε να ψωνίσουμε, σαν να μην τρέχει τίποτα. Μας φαντάζεστε πέντε επικηρυγμένες να βγαίνουμε για φουστάνια και μπαρούτι".

"Εντάξει θα δω τι θα κάνω".

"Ό,τι κι αν κάνεις να το κάνεις προσεκτικά".

Ο Σκωτσέζος ευγενής έπαθε σοκ, οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες. Μα πάνω απ' όλα αυτό που δυσκόλευε το εγχείρημα ήταν το πώς θα συνέλλεγαν τις προμήθειες, και κυρίως τα πυρομαχικά χωρίς να κινήσουν υποψίες.

"Φίλε μου με αυτές τις απαιτήσεις, προβλέπω να φτωχαίνεις" σχολίασε ο Πειρατής.

"Εγώ πιστεύω ότι είναι ένας ευγενικός τρόπος για να μην αναλάβουν την αποστολή" συμπέρανε ο Υπόνομος.

"Να πάρει, είναι καλό το σχέδιο κι αυτό το φίλτρο... μαγικό".

"Μη λες αυτές τις λέξεις, είναι επικίνδυνες" τον προειδοποίησε ο γιατρός.

"Είναι απολύτου εμπιστοσύνης;"

"Όσο γι αυτό" επιβεβαίωσε ο γιατρός.

"Άντρες δε θα ζητούσαν τόσα" σχολίασε ο ευγενής Πειρατής.

"Μιλάμε για μάγισσες" θέλησε να αστειευτεί ο Υπόνομος. "Αλήθεια πώς το σκέφτονται, θα σκεπάσουν το πλοίο με ομίχλη για να καταφέρουν να μεταφέρουν το παράνομο εμπόρευμα;"

"Πρέπει να προσέχετε τι λέτε" επανέλαβε προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του ο γιατρός. "Η απόφαση είναι δική σου, αλλά δε βλέπω άμεσα άλλη πιθανή λύση. Και το ότι δέχτηκαν να βοηθήσουν ήταν σχεδόν ανέλπιστο".

"Με το αζημίωτο" σχολίασε ο Πειρατής που δεν ήταν πειρατής, αλλά πήρε το όνομά του από την πρόταση που είχε κάνει για τους πειρατές όπως και ο κατάπτυστος Υπόνομος, από την πρόταση του να θάψει ζωντανές τις γάτες στον υπόνομο.

"Αν τις πιάσουν θα ζημιωθούν" τις υποστήριξε ο γιατρός.

"Ούτε εγώ βλέπω άλλη λύση, οπότε θα δεχτούμε. Κάθε μέρα που περνάει διακινδυνεύουμε όλο και περισσότερο να αποκαλυφθούμε. Όμως πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να φτιάξουμε το δικό μας σχέδιο. Πώς θα φτάσουν τόσα κιβώτια στην παραλία και κυρίως πώς θα συλλέξουμε όλες αυτές τις προμήθειες; Θα ήταν πιο εύκολα να τους δίναμε χρυσές λίρες. Πώς θα τα κάνουμε όλα χωρίς να κινήσουμε υποψίες!"

"Χμμμμ", όλοι στράφηκαν και κοίταξαν τον Υπόνομο. "Η αφετηρία από την οποία θα μεταφερθούν τα κιβώτια στην ακτή δεν χρειάζεται να είναι αποκλειστικά μια".

"Δηλαδή;"

"Τα κασόνια με το εμπόρευμα, δε χρειάζεται να φύγουν όλα από το αρχοντικό σου, ευγενή μου".

"Ποιο είναι το σύνολο των κασονιών που πρέπει να μεταφερθούν;"

"Ωχ Θεέ μου!" ξεφύσησε κουρασμένα ο ευγενής έμπορος.

"Δεν είναι ώρα για ηττοπάθειες" σχολίασε ο Πειρατής και έβγαλε πένα και χαρτί. "Πόσα κασόνια είναι το αρχικό εμπόρευμα;" ρώτησε αναφερόμενος στις γάτες.

" Όσα και οι γάτες , 99".

Ένα σφύριγμα θαυμασμού για την αποκοτιά τους ξέφυγε από τα χείλη του Ευγενή Πειρατή.

"Πότε έφτασαν τόσες;"

"Και θα είχαν φτάσει ακόμα περισσότερες αν δεν ελέγχαμε τις γεννήσεις τους". Μην απορείτε, ήταν σπουδαίος ο γιατρός και πολύ μπροστά για την εποχή του.

"Θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον τον τριπλάσιο αριθμό κασονιών αν δεν το είχε σκεφτεί ο φίλος μας".

"Εκτός από τα 99 κασόνια των φιλοξενούμενων, ποιες είναι οι απαιτήσεις των μεταφορέων;"

"Εύγε φίλε μου για τη διακριτικότητά σου" τον επιδοκίμασε ο γιατρός.

"66 με τρόφιμα για τις κυρίες, 33 με τρόφιμα για το ταξίδι των φιλοξενούμενών μας, 33 και με ενδύματα και άλλα 99 με πυρομαχικά".

"330 κιβώτια, και τυχεροί ήμαστε. Αν ζητούσαν όσα η κυρά μου για ρούχα, τόσα θα ήταν μόνο για ενδύματα".

"Αν τα διώξουμε από τέσσερις διαφορετικές αφετηρίες για να μην κινήσουμε υποψίες ότι κάτι ύποπτο περιλαμβάνουν τα κιβώτια, θα μπορούσαν να φύγουν τα πρώτα 140 κιβώτια, 35 από κάθε αφετηρία. Ας φύγουν πρώτα οι φιλοξενούμενες και οι τροφές τους".

"Και τα υπόλοιπα 190;"

"Σε 2 επόμενες δόσεις, θα έχουμε και τον χρόνο να συλλέξουμε τις απαιτήσεις τους".

"Δε θα δεχτούν, θα θεωρήσουν ότι πάμε να τις ξεγελάσουμε και να τους φορτώσουμε το πρόβλημα" σχολίασε, ενώ καθόταν σε μια πολυθρόνα ο Σκωτσέζος ευγενής.

"330 κιβώτια θα τραβήξουν την προσοχή, 82-83 κιβώτια από κάθε αφετηρία είναι μεγάλος αριθμός" σχολίασε ο Υπόνομος.

"Μίλησε με την επαφή σου και ρώτησέ τη, πόσο διατεθειμένες είναι να κάνουν τρεις διαδρομές ώστε να μοιραστούν τα κιβώτια. Και για το πλοίο τους θαρρώ, θα είναι προτιμότερο να μην κουβαλήσουν με τη μία τόσο βάρος", παίρνοντας το χαρτί από τον έμπορο έκανε τους δικούς του υπολογισμούς. "Πρώτο δρομολόγιο 33 κιβώτια φιλοξενούμενες, άλλα 33 με πυρομαχικά που πιθανόν να τα χρειαστούν για να αποφύγουν κινδύνους στο ταξίδι, 33 με τρόφιμα για τις ίδιες και 11 με τροφή για τις επιβάτισσες και άλλα 22 με ενδύματα για τις ίδιες".

"Δε νομίζω ότι θα ενθουσιαστεί, αλλά θα τη ρωτήσω. Αν όμως δε δεχτεί;"

"Θα δούμε. Πες της επίσης, ότι θα πάρουν επιπλέον προμήθειες όταν θα ολοκληρωθεί η αποστολή".  

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ  

"O ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ & H ΜΑΓΙΣΣΑ"

Το μήνυμα στη Λάουρα στάλθηκε, πώς αλλιώς, μέσα σε ένα μπουκάλι και τη βοήθεια των θαλασσίων ρευμάτων, κλασσικός ταχυδρομικός τρόπος της περιόδου εκείνης για να επικοινωνείς με θαλασσοδαρμένους. Φυσικά δεν μπορούσαν να αναφερθούν σε αυτό ούτε ονόματα παραλήπτη ούτε και αποστολέα, μα κυρίως το θέμα και ειδικά το θέμα που απασχολούσε τους τέσσερις φίλους.

Η Λάουρα μη θέλοντας να πέφτουν στα χέρια ναυτικών ή πειρατών τα μηνύματα που προορίζονταν για εκείνη, είχε σκεφτεί έναν τρόπο καλέσματος από την ακτή χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Σε ελάχιστα άτομα, κι αυτά απολύτου εμπιστοσύνης είχε ορίσει έναν τρόπο ειδοποίησης. Μέσα σε ένα μπουκάλι θα έβαζαν καρπούς και μόνο σε μεγάλη ανάγκη, προσεχτική και ως ένα βαθμό καχύποπτη, δεν είχε και άδικο με όσα συνέβαιναν το μεσαίωνα, είχε ορίσει σε αυτά τα πρόσωπα διαφορετικό καρπό επικοινωνίας στο κάθε ένα. Ήθελε να ξέρει σε περίπτωση προδοσίας, ποιος ήταν ο Εφιάλτης ή ο απρόσεχτος που δεν είχε διαφυλάξει το μυστικό. Στον ευγενή γιατρό είχε ορίσει τα κουκουνάρια. Ο γιατρός γνωρίζοντας ότι το κάλεσμα από την ξηρά στη Λάουρα, ήταν μια αρμοδιότητα που έπρεπε να αναλάβει μόνος του, μάζεψε τα κουκουνάρια, έσπασε και αφαίρεσε το σκληρό κέλυφος μαζεύοντας τους σπόρους τους, και τέλος τους έβαλε μέσα στο μπουκάλι πριν το σφραγίσει και το ρίξει στη θάλασσα. Ήξερε ότι μπορεί να πάρει καιρό για απόκριση και είχε συμβουλέψει τους τρεις φίλους του να εφοδιαστούν με υπομονή.

Μέχρι που ένα απόγευμα, με ένα κασκέτο στο κεφάλι μπήκε ένα αγόρι κουτσαίνοντας στο ιατρείο του. Εκείνος του έριξε μια ματιά πριν σκύψει πάνω από τα χαρτιά προτείνοντάς του να καθίσει.

"Τι σου συνέβη;" το ρώτησε και τότε το αγόρι άνοιξε τη σφιγμένη γροθιά του και χωρίς να του μιλήσει του έδειξε τον καρπό από το κουκουνάρι.

"Δεν καταλαβαίνω" είπε αν και η καρδιά του είχε αρχίσει να χτυπάει σαν τρελή, όμως δεν ήταν βέβαιος ότι δεν ήταν παγίδα, άλλωστε το άτομο απέναντί του δεν ήταν η Λάουρα.

"Το βράδυ στην παραλία" απάντησε το αγόρι με κοριτσίστικη φωνή. "Μόνος" πρόσθεσε. Προφανώς κάποια από τις Αμαζόνες της Λάουρα, κάποια μικρόσωμη που μπορούσε να περαστεί για αγόρι. Ιέρεια της υποκριτικής ή πραγματική μάγισσα, σκέφτηκε με θαυμασμό παρακολουθώντας τη να φεύγει.

Μόλις είδε και τον τελευταίο ασθενή του, έκλεισε το ιατρείο, έστειλε ένα μήνυμα στους φίλους του ότι λόγω κατ' οίκων επισκέψεων δε θα μπορούσε να απολαύσει εκείνη τη βραδιά τη συντροφιά τους, καβάλησε το άλογό του και έφυγε για τα βόρια του νησιού. Αφού έδεσε το άλογό του σε ένα κορμό δέντρου, περίμενε προσπαθώντας να ζεστάνει τα χέρια του, που είχαν παγώσει από το κρύο, με την ανάσα του. Όταν κάποιος ουρανοκατέβατος εμφανίστηκε μπροστά του, τρομάζοντάς τον, δεν ήταν άλλη από τη Λάουρα που σκαρφαλωμένη στα κλαδιά ενός δέντρου, πήδηξε και στάθηκε όρθια σαν γάτα. Μόλις είδε το χαμογελαστό πρόσωπο της φίλης του, ανάσανε βαθιά αν και η καρδιά του δεν έλεγε να ηρεμίσει από το τρελό καρδιοχτύπι.

"Χρόνια και ζαμάνια γιατρέ" τον χαιρέτησε η Λάουρα και αφού αντάλλαξαν κάποιες αβρότητες θέλησε να μάθει το λόγο της πρόσκλησής της.

"Είναι κάτι πολύ σοβαρό, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου" απάντησε και ξεκίνησε να της εξηγεί πώς είχαν τα πράγματα.

"Ο φίλος σου πρέπει να είναι θεόμουρλος" σχολίασε η Λάουρα.

"Είναι έξυπνος άνθρωπος, δεν αφέθηκε να παρασυρθεί απο δυσιδαιμονίες, δεν πιστεύει στα μάγια, και φυσικά δεν μπορεί να πιστέψει σε δαιμόνιες γάτες και μάγισσες. Αντιλαμβάνεται ότι είναι μια ανοησία, μια σκευωρία".

"Τότε δε θα είναι καλός καθολικός" σχολίασε η Λάουρα.

"Είναι καλός άνθρωπος, κι αυτό μετράει περισσότερο από το αν είναι καλός καθολικός".

"Πρόσεξε γιατρέ γιατί θα χαρακτηριστείς αιρετικός. Δεν έχει καλύτερη μοίρα ένας αιρετικός από μια μάγισσα".

"Το γνωρίζω, αλλά ξέρω και σε ποια μιλάω, αν δε σε εμπιστευόμουν δε θα σε καλούσα για βοήθεια". Τον κοίταξε καχύποπτα. "Αν δε με εμπιστευόσουν δε θα μου πρότεινες έναν τρόπο να σε καλέσω σε ώρα ανάγκης" πρόσθεσε.

"Όταν σου πρότεινα τρόπο καλέσματος, είχα στο μυαλό μου μια ασθένεια, αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, και δε σου κρύβω ότι μου ακούγεται για παγίδα".

"Έπαψες να μου έχεις πλέον εμπιστοσύνη;" τη ρώτησε περίλυπος ο γιατρός.

"Σε εσένα μπορεί να έχω, τους υπόλοιπους δεν τους γνωρίζω".

"Εγγυώμαι εγώ για αυτούς".

"Γιατί δεν καλέσατε τους πειρατές;"

"Δεν τους εμπιστευόμαστε".

"Μου ακούγεται πολύ ριψοκίνδυνο να έκανε ένας άρχοντας τέτοιο πράγμα".

"Καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις σου, δεν σου κακιώνω αν δε μας βοηθήσεις. Μας έτυχε ο κλήρος να ζήσουμε σε δύσκολα χρόνια. Δεν ήταν σωστό από μέρους μου να σε θέσω σε κίνδυνο. Θα βρούμε άλλο τρόπο να φυγαδεύσουμε τα άτυχα πλάσματα, που ένας Πάπας έβαλε στο μάτι. Σε ευχαριστώ πολύ που ήρθες" είπε και πλησίασε το άλογο του.

"Άσε με να το σκεφτώ, πρέπει να συμβουλευτώ το πλήρωμά μου. Δεν είμαι μόνη μου πλέον, και δεν μπορώ να παίρνω τόσο καίριες αποφάσεις για όλες μας".

"Το καταλαβαίνω" απάντησε εκείνος αποθαρρημένος.

"Αν είναι να σε βοηθήσουμε θα έχεις νέα μου σύντομα, αν περάσουν τρεις μέρες χωρίς επικοινωνία, η απάντησή μας θα είναι αρνητική, οπότε θα πρέπει να βρείτε άλλον τρόπο να βοηθήσετε τις φιλενάδες σας".

Εκείνος αρκέστηκε σε ένα καταφατικό νεύμα πριν καβαλικέψει το άλογό του για να φύγει.    

Κεφάλαιο Πέμπτο - Λάουρα

"Έπρεπε να τους αφήσεις να πάνε" σχολίασε εκνευρισμένος ο ευγενής Υπόνομος.

"Είναι γεμάτος ποντίκια, δε θέλουμε να κολλήσουν κάτι και να το φέρουν και στον επάνω κόσμο".

"Νομίζω πως είναι αναπόφευκτο, αργά ή γρήγορα θα εξαπλωθούν ασθένειες. Οι γάτες δεν υπάρχουν για να αποτρέψουν την αύξηση του πληθυσμού των ποντικιών, αυτά όλο αυξάνονται και με την απουσία του φυσικού εχθρού τους ξεθαρρεύουν και ανεβαίνουν πιο συχνά και πιο πολλά από τους υπονόμους, όμως δε χρειάζεται να επισπεύσουμε την κατάσταση" σχολίασε ο ευγενής γιατρός.

"Λοιπόν, για μίλα μας για τη Λάουρα" τον προέτρεψε ο ευγενής.

"Η Λάουρα!" είπε και η φωνή του χρωματίστηκε με θαυμασμό. "Από πού να ξεκινήσω;"

"Από την αρχή θα προτιμούσαμε" σχολίασε ο Sir Υπόνομος.

"Αφού το θες! Η μητέρα της Λάουρα, όπως και η γιαγιά της νωρίτερα γνώριζαν πολύ καλά τα μυστικά της φύσης. Ήξεραν ποιο φυτό έκανε για τη μία ή την άλλη ασθένεια, ποιο καταπραΰνει τους πόνους. Δεν κατέφευγαν σε εκείνες και στις γνώσεις τους μόνο απλοί χωρικοί, αλλά και ευγενείς, ακόμα και γιατροί. Είχαν διδαχθεί απευθείας από τον καλύτερο, από τη μητέρα φύση. Αν δεν ήταν γυναίκες, θα εξασκούσαν δίχως άλλο το ευγενές επάγγελμα του γιατρού. Η γιαγιά της Λάουρα, προσέφερε τη βοήθειά της σε όποιον κι αν της το ζητούσε, μπροστά της έβλεπε πάντα έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη. Κάποια στιγμή οδήγησαν στην καλύβα της οι σύντροφοί του έναν τραυματισμένο άντρα. Της πέταξαν ένα πουγκί με φλουριά και τη διέταξαν να τον κάνει καλά πριν εκείνοι χαθούν μέσα στη νύχτα. Αυτό που δε γνώριζαν οι άντρες είναι ότι θα τον φρόντιζε έτσι κι αλλιώς, αλλά δε χρειαζόταν να το ξέρουν, η οικονομική βοήθεια για μια φτωχή οικογένεια είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Φρόντισε τα τραύματά του και ξενυχτούσε στο πλάι του τις νύχτες που εκείνος ψηνόταν στον πυρετό, τόσο εκείνη όσο και η διάδοχός της στις γνώσεις, η κόρη της.

Όταν μετά από μερόνυχτα ο άντρας άνοιξε τα μάτια του, αντίκρισε ένα από τα ομορφότερα πλάσματα, να είναι καθισμένο κατάχαμα κι ακουμπισμένο με την πλάτη στον τοίχο να κοιμάται. Κάποιες τούφες το είχαν σκάσει από την πλεξούδα της, ο άντρας έμεινε να την κοιτάζει και να πιστεύει ότι είναι στον παράδεισο, τι κι αν γνώριζε ότι δεν τον άξιζε. Όταν η καλλονή άνοιξε τα δικά της μάτια, αντίκρισε ένα πράσινο βλέμμα κολλημένο επάνω της, ένα χαμόγελο γλύκαινε και ομόρφαινε το άγριο πρόσωπό του. Αντιλαμβάνεστε ότι ο έρωτας κεραυνοβόλησε τους δύο νέους. Δυστυχώς όμως ο άντρας ήταν καταζητούμενος, μιας και ήταν πειρατής. Τα πράγματα δεν μπορούσαν να πάρουν τη φυσική πορεία τους. Όμως ο έρωτας δεν κοιτάζει τα επιτρεπτά και τα ανεπίτρεπτα, είναι πάνω από όλα αυτά. Είναι ισχυρός σαν το νερό, αν δεν μπορέσει να προσπεράσει το φράγμα αργά ή γρήγορα θα το διαβρώσει.

Ο πειρατής έφυγε με την προτροπή τη δική της και της πεθεράς του. Η Λάουρα γεννήθηκε λίγους μήνες αργότερα. Πολλά μπορεί να λέγονταν πίσω από την πλάτη τους, αλλά άλλος πολύ άλλος λιγότερο είχαν ανάγκη τις δύο γυναίκες. Όμως μην περάσει στιγμή από το κεφάλι σας ότι ο πειρατής ξέχασε τη γυναίκα του, ότι ήταν μια ακόμα περιπέτεια για εκείνον, που με τη θέα μιας άλλης όμορφης γυναίκας θα τη λησμονούσε.

Επέστρεφε συχνά, κι έτσι η Λάουρα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον πατέρα της. Ο πειρατής ξέροντας τους κινδύνους που διέτρεχαν οι γυναίκες, αποφάσισε να μάθει τόσο την κόρη του όσο και τη σύντροφό του ''αυτοάμυνα''. Το πρότεινε και στην πεθερά του, αλλά εκείνη χαχάνιζε και καθόταν να τους κάνει χάζι να παλεύουν. Η Λάουρα διδάχτηκε πολλά κι από τους δυο γονείς της και φυσικά από τη γιαγιά της. Ξέρει να γιατροπορεύει, να κολυμπάει, ξέρει όμως και να πολεμάει. Ξέρει να κυβερνάει τη ζωή της τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα. 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ -Η Γατοσυμμαχία βρίσκεται σε αδιέξοδο

"Αν τη μεταφορά την αναλάβουν πειρατές;"

"Είσαι τρελός! Αυτό κι αν είναι ριψοκίνδυνο, το να ανοίξουμε παρτίδες με πειρατές" σχολίασε ο ευγενής Υπόνομος.

"Δεν έχει άδικο σε αυτό" συμφώνησε ο φίλος των απανταχού γατιών. "Ακόμα κι αν συμφωνήσουν να αναλάβουν τη δουλειά, μπορεί έπειτα να μας εκβιάζουν, και την ίδια ώρα να μας προδώσουν στις αρχές για να πάρουν παραπάνω".

"Άσε που δεν πρέπει να τους έχουμε εμπιστοσύνη ότι δε θα πνίξουν οι ίδιοι τις γάτες, μιλάμε για πειρατές, δεν έχουν μπέσα. Επιπλέον οι περισσότεροι από αυτούς είναι δεισιδαίμονες" σχολίασε ο τέταρτος της παρέας.

"Και τι μας μένει να κάνουμε; Να ναυλώσουμε ένα καράβι και να τις μεταφέρουμε εμείς στο νησί;"

"Αν μας πιάσουν είμαστε καταδικασμένοι. Στην περίπτωση που οι φίλοι μας αποκαλυφθούν έξω στη φύση, θα θεωρήσουν ότι πρόκειται για ισχυρή μαγεία, αλλά αν βρεθούν στο σπίτι μου ή ανακαλυφθούν όταν είμαστε μαζί τους, θα οδηγηθούμε στην πυρά".

"Εκτός από εμάς, ποιος άλλος δε φοβάται τις γάτες;" αναρωτήθηκε ο τρίτος που είχε την ιδέα για το νησί.

"Οι μάγισσες" ψέλλισε ο τέταρτος που κυρίως άκουγε προσεχτικά.

"Μην είσαι ανόητος, δεν υπάρχουν μάγισσες!" του επέστρεψε την προσβολή ο Sir Υπόνομος. Η αλήθεια είναι ότι του τη φύλαγε ώρα.

"Δεν το εννοώ κυριολεκτικά, αναφέρομαι στις γυναίκες που κατηγορήθηκαν ως μάγισσες. Και που γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι η κατηγορία δεν ευσταθεί, ούτε για τις ίδιες, μα ούτε για τις ταλαίπωρες τις γάτες".

"Και πού θα τις βρούμε έξυπνε; Αυτές τώρα βρίσκονται στην κόλαση" σχολίασε ο ευγενής Υπόνομος.

"Μην βλασφημείς" ήταν η σειρά του ''Πειρατή'' να τον μαλώσει.

"Τι είναι αυτό που ξέρεις και δε μας το λες;" τον ρώτησε ο ευγενής Γατόφιλος που διέκρινε τη σπίθα στα μάτια του φίλου του. 

Κεφάλαιο Πρώτο 

Το όνομά μου το πήρα από την Ελιά, και από καμία παλιά ή νέα βασίλισσα. Το ένα μου μάτι, το δεξί έχει το πράσινο της ελιάς, το άλλο, το αριστερό έχει το καθαρό μπλε του ξάστερου ουρανού. Η γούνα μου είναι μαύρη κάτι που προκαλεί σε ορισμένους "ανθρώπους" την απέχθεια. Βιαστικά προσπαθούν να με προσπεράσουν ή φτύνουν τον κόρφο τους και δεν είναι λίγοι και αυτοί που προσπαθούν να με κλωτσήσουν. Ποιος όμως νοιάζεται για τις ανοησίες των ανθρώπων που έχουν γεμίσει με προκαταλήψεις το μυαλό και τη ζωή τους, αναζητώντας να βρουν τα αίτια γιατί τα πράγματα πάνε στραβά;

Λοιπόν, θα σας πω εγώ γιατί τα πράγματα πάνε στραβά, μα γιατί δε σέβεστε ένα τυχερό πλάσμα όπως μια μαύρη γάτα. Στην Αίγυπτο οι πρόγονοί μας, λατρεύονταν ως θεότητες και τις σέβονταν, και δεν αναφέρομαι σε όλες τις γάτες, αλλά συγκεκριμένα στις μαύρες.

Κι όμως επικράτησε η γνώμη ενός παλαβού που μας χαρακτήρισε ως γρουσούζες. Αλλά αυτό είναι άλλου πάπα ευαγγέλιο και σίγουρα όχι η δικιά μου ιστορία. Ένας άρχοντας εκείνα τα χρόνια από τη Σκοτία είχε αντιληφθεί ότι κάθε φορά που συναντούσε μια μαύρη γάτα κοντά στο κατώφλι του σπιτιού του, θα έκανε επικερδείς συμφωνίες, δε δίσταζε μάλιστα κάθε φορά που αντάμωνε με μια μαύρη γάτα να σκύβει να τη χαϊδέψει. Βγαίνοντας το φιρμάνι την άγρια περίοδο του μεσαίωνα, ο άρχοντας έπρεπε να είναι πολύ προσεχτικός όσον αφορά τη συμπεριφορά του απέναντί μας. Όμως όταν έμαθε ότι οι μαύρες γάτες πρώτες από όλες καταδικάστηκαν σε θάνατο ως βοηθοί των μαγισσών, αυτός δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, άλλωστε πως θα αυγάτιζε την περιουσία του αν εμείς εξαφανιζόμασταν. Οπότε αποφάσισε να σώσει κάποιες από εμάς. Πώς όμως θα το έκανε αυτό, ειδικά τη στιγμή που είχε εξαπλωθεί τέτοια φρενίτιδα εναντίον los gatos negros, κινδύνευε να κατηγορηθεί και ο ίδιος ως μάγος. Έπρεπε να πάει με το ρεύμα. Κάθε φορά που αντάμωνε μία από εμάς άρχιζε να σταυροκοπιέται και να φτύνει τον κόρφο του, όπως έκαναν και όλοι οι υπόλοιποι, όμως όταν εκείνοι δεν πρόσεχαν μας έκλεινε κρυφά το μάτι προκειμένου να μην τον παρεξηγήσουμε, δεν ήθελε βλέπετε να χάσει τη εύνοιά μας. Τις φορές που δεν ήταν άλλος μπροστά, μας έβαζε στο σπίτι του όπου μας προσέφερε άσυλο. Ευτυχώς για εκείνον και για εμάς, ο μοναδικός υπηρέτης του ήταν από την Αίγυπτο, οπότε δεν κινδύνευε να τον προδώσει, αφού τιμούσε και σεβόταν και ο ίδιος τις μαύρες γάτες, ίσως να μας λάτρευε κιόλας και να αντιλαμβανόταν το λάθος των ανθρώπων και ότι αργά ή γρήγορα η κατάρα της μαύρης γάτας θα έπεφτε στο κεφάλι τους, όπως κάποιους αιώνες νωρίτερα έπεσαν στα κεφάλια των Αιγυπτίων, οι εφτά πληγές.

Σε μια εσωτερική αυλή, αποκομμένη από αδιάκριτους γείτονες, φιλοξενούνταν οι μαύρες γάτες και όσο πλήθαιναν οι γάτες στην αυλή του τόσο και η τύχη του σε όλους τους τομείς αυξανόταν, την ίδια ώρα που η τύχη του υπόλοιπου πληθυσμού μειωνόταν. Μάλιστα, προκειμένου να σώσει από τα χέρια των φανατικών τις ψιψίνες, παρίστανε ότι μας μισούσε σε τέτοιο βαθμό που είχε ζητήσει να του παραδίδουν στα χέρια του, και μόνο ζωντανές τις μαύρες γάτες έναντι αμοιβής, ήξερε ότι θα τη λάβει πίσω μέσω της εύνοιας μας, για να πάρουν αυτό που τους αξίζει όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Βέβαια ο άρχοντας εννοούσε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που πίστευαν οι απανταχού εχθροί της ράτσας μας. Και όσο ο πληθυσμός των γατιών μειωνόταν στους δρόμους, τόσο αυξανόταν εκείνος των ποντικιών που εφόσον είχε εκλείψει ο φυσικός τους εχθρός, κυκλοφορούσαν ελεύθεροι και ωραίοι, με αποτέλεσμα να γεμίσει αρρώστιες ο τόπος. Όμως ποιος ποντικός τολμούσε να πλησιάσει ένα σπίτι γεμάτο με γάτες;

Αυτή την ιστορία μου έλεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε στην κουφάλα της υπεραιωνόβιας ελιάς μας, παρηγορώντας με για το χρώμα μου και εξηγώντας μου πόσο τυχερό και ευλογημένο πλάσμα ήμουν.

Και ναι, ίσως έχετε δίκιο, αυτή δεν ήταν η δική μου ιστορία, αλλά σίγουρα είναι ο πρόλογός της. Γιατί είμαι βέβαιη ότι μία από εκείνες τις γάτες ήταν πρόγονός μου. Και χάρη στον άρχοντα βρίσκομαι κι εγώ εδώ, αφού δεν κόπηκε η αλυσίδα της γενιάς μου και σας διηγούμαι την ιστορία μου.

Συνεχίζεται...

Πρώτα όμως ένα Υ.Γ.: Δεν είναι να απορείς πώς φέρονται ορισμένοι άνθρωποι στις μαύρες γάτες, αφού συχνά το ίδιο και χειρότερα φέρονται και στους μαύρους ανθρώπους.