Συνεντεύξεις
Συνέντευξη στην Τίνα Παπαναστασούλη, στη σελίδα Tina_booktr
1. Τι σημαίνει για σας λογοτεχνία; Πότε νιώσατε για πρώτη φορά την έλξη που σας δημιουργεί;
Λογοτεχνία είναι ένας κόσμος παράλληλος με αυτόν που ζούμε, άλλες φορές πιο όμορφος, άλλες πιο σκληρός. Η λογοτεχνία, έχει την ικανότητα να σε διδάξει να ξεχωρίζεις το σωστό από τον λάθος, να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση, πολλές φορές αλλά όχι πάντα, υπάρχει κάθαρση, ενώ στην πραγματική ζωή συχνά συμβαίνει το αντίθετο. Νιώθω ότι μέσα από τη λογοτεχνία ίσως έχω αποκτήσει περισσότερες γνώσεις, απ' ότι στα χρόνια του σχολείου. Δεν αναφέρομαι σε κάποια τεχνική εξειδίκευση, αν και πιστεύω ότι αν έχω κατακτήσει κάποια ευχέρεια στον λόγο, είναι χάρη της ανάγνωσης και της γραφής που ακολούθησε. Ως αναγνώστρια από παιδί είχα τα μικρά μου παραμυθάκια, που συνήθως μου διάβαζαν. Το πρώτο βιβλίο που ζήτησα ήταν το "Ένα παιδί μετράει τα άστρα" του Μ. Λουντέμη κι από εκεί και πέρα, εγκατέλειπα τα σχολικά για τα λογοτεχνικά βιβλία. Τώρα τις πρώτες μου ιστορίες, άρχισα να τις σκέφτομαι το καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το Γυμνάσιο. Δεν έγραψα κάποια από εκείνες, η πρώτη απόπειρα ήταν στη δευτέρα γυμνασίου. (Αγνοείται η τύχη - ευτυχώς- εκείνου του μπλε τετραδίου).
2. Το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο "Σύνοδος Κορυφής" από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Συνεχίσατε με μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο "Μένουμε Σπίτι-Μέρες και νύχτες μιας καραντίνας" από τις εκδόσεις Ωκεανός. Μιλήστε μας με λίγα λόγια για τα έργα σας.
Στην πραγματικότητα το βιβλίο "Μένουμε σπίτι, μέρες και νύχτες μια καραντίνας" των εκδόσεων "Ωκεανός", είναι μια συλλογή διηγημάτων με κείμενα αρκετών συγγραφέων. 298 διηγήματα τα οποία επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 3000 ιστορίες. Στο δικό μου διήγημα "Το έξωση από τον καναπέ" η ηρωίδα μας σχολιάζει πώς η καραντίνα και ο Covid-19 επηρέασαν την καθημερινότητά της, υποχρεώνοντάς τη να μένει με τους συγκατοίκους της 24 ώρες το 24ωρο, και πώς έχει ταράξει τη γαλήνη και τις συνήθειές της. Όσον αφορά τον "Συνοδό Κορυφής" έχει ως θέμα έναν εμφανίσιμο άντρα, ο οποίος στη δεκαετία του 90' μια εποχή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είχαν κατακλύσει τη ζωή μας, προσπαθεί να κάνει καριέρα. Δεν έχει κάποια συγκεκριμένη κλίση, οπότε αρχίζει να δοκιμάζει διάφορα πράγματα, αυτό που τον ενδιαφέρει είναι τα χρήματα και η διασημότητα. Ο Αλέκος είναι πρόθυμος να δώσει ανταλλάγματα για την καριέρα που ονειρεύεται. Στην ουσία παρακολουθούμε την πορεία του καθώς και το πώς έχει επηρεαστεί ο χαρακτήρας του από το περιβάλλον στον οποίο μεγαλώνει. Πόσα σκαλιά θα καταφέρει να ανέβει στη σκάλα της διασημότητας;
3. Το τελευταίο σας βιβλίο είναι ένα παραμύθι με τίτλο "Πετρούλες στη Φακή'' από τις εκδόσεις Κομνηνός. Μιλήστε μας για το βασικό θέμα που πραγματεύεται;
Στο παραμύθι πρωταγωνίστριες είναι 2 μικρές σαν χαλικάκια πετρούλες, όπου ανακατεύονται με τους σπόρους της φακής και καταλήγουν να κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι, από το βουνό και τα αλώνια στην πόλη. Από τη μια λοιπόν πραγματεύεται τη διαδικασία της παραγωγή ενός όσπριου, όχι βιομηχανοποιημένου μιας και θα μου επιτρέψεται την τοποθέτηση προϊόντος, το παραμύθι αναφέρεται στις φακές Εγκλουβής (Λευκάδος), κι ένα δεύτερο θέμα που προκύπτει είναι πώς οι δυο πετρούλες, θα νιώσουν όταν απομακρυνθούν από τον τόπο τους. (και μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει μακρά παράδοση, δυστυχώς, στην ξενιτιά).
4. Ο τίτλος του παραμυθιού πώς προέκυψε;
Ο τίτλος του παραμυθιού, όπως και το παραμύθι είναι εμπνευσμένο από δυο πετρούλες που βρήκα κάποτε στο πιάτο με τις φακές μου. Τις ακούμπησα στην πετσέτα μου και όπως τις κοιτούσα ήρθε πρώτα ο τίτλος "Πετρούλες στη Φακή" κι αναμενόμενο να γεννηθεί έπειτα κι ένα παραμύθι. Η αρχή το ήμισυ του παντός όπως λένε. Μάλιστα όταν σκέφτηκα να κάνω μόνη μου την εικονογράφηση, έβγαλα φωτογραφία τις δυο αυτές πετρούλες, η μορφή τους στο βιβλίο είναι από σκίτσα που έβγαλα από τις φωτογραφίες.
5. Υπάρχουν μηνύματα που θέλετε να περάσετε;
Για κάποιον που γράφει, το πρώτο πράγμα που έχει στο μυαλό του είναι η ιστορία. κατά τη διάρκεια της γραφής αλλά και πριν φτάσει σε αυτή, γίνονται κάποιες ζυμώσεις στο μυαλό του. Το οφθαλμοφανές στο παραμύθι "Πετρούλες στη φακή" είναι η διαδικασία της παραγωγής, και όλος αυτός ο κόπος από την πλευρά του αγρότη, μέχρι να φτάσει στο τραπέζι. Ένα προϊόν δεν το γεννάει το ντουλάπι μας, εκτός κι αν κάποιος έχει ένα μαγικό ντουλάπι. Θέλει χρόνο και κόπο. Από εκεί και ύστερα υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα, κάποια έμπνευση της στιγμής κάποια άλλα ''προμελετημένα". Και μην ξεχνάμε ότι μια ιστορία δεν είναι μονοεπίπεδη.
6. Η εικονογράφηση σε ένα παραμύθι θεωρείται πως αποτελεί βασική προϋπόθεση της κατανόησής του από τα παιδιά ή στερεί ίσως τη δημιουργική τους φαντασία να απλωθεί από μόνη της; Την κρίνετε εν ολίγοις σημαντική στην εξέλιξη της ιστορίας ενός παραμυθιού;
Για εμένα τη μεγαλύτερη δύναμη την έχει πάντα η ιστορία, και να με συγχωρήσουν οι εικονογράφοι, στη θέση των οποίων μπήκα, και σίγουρα χρειάζεται ταλέντο, μεράκι, υπομονή. Όταν ήμουν μικρή, πριν ξεκινήσω να διαβάζω μόνη μου, όταν η μητέρα μου έλεγε μια ιστορία, το σκηνικό, οι χαρακτήρες, τα πάντα διαμορφώνονταν στο μυαλό μου. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να δαιμονοποιούμε την εικονογράφηση. Παίζει το ρόλο της και σίγουρα είναι ένα στολίδι σε ένα βιβλίο. Έχω ξεφυλλίσει βιβλία τα οποία όλο τους το βάρος το έχει η εικονογράφηση και το κείμενο είναι απλά ο οδηγός τους. Οι περισσότεροι εικονογράφοι οι οποίοι έχουν γράψει βιβλία, έχουν ξεκινήσει να λένε την ιστορία τους με την εικόνα. Ίσως τελικά είναι ένας διαφορετικός τρόπος να αφηγηθεί κάποιος μια ιστορία, οι δυο τέχνες συνεργάζονται και δίνουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Μια ιστορία μπορεί να ειπωθεί είτε με εικόνες είτε με λόγια.
7. Παραμύθι σημαίνει παραμυθία δηλαδή παρηγοριά. Το παραμύθι τελικά είναι ένα είδος συγγραφής που χαρίζει ανακούφιση στις ψυχές των μικρών αναγνωστών;
Το παραμύθι, μια όμορφη ιστορία, χαρίζει περισσότερα από παρηγοριά. Πείτε σε ένα παιδάκι ένα παραμύθι και παρακολουθήστε το πως θα σας κοιτάει μαγεμένο. Όποιος έχει την ικανότητα της αφήγησης εκείνη την ώρα είναι ένας καλός μάγος που χαρίζει δώρα, ένταση, χαρά, ενθουσιασμό, φαντασία και ίσως τελικά ανακούφιση.
8. Τα παραμύθια πιστεύετε πως οφείλουν να έχουν πάντα ευτυχισμένο τέλος; Ή ενδεχομένως ρεαλιστικό έστω και λίγο σκληρό επίλογο;
Ένα παραμύθι πρέπει να κλείνει με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο ο δημιουργός του. Και σε μερικά παραμύθια χωράνε πιο ρεαλιστικά φινάλε, κι όμως ούτε τα παιδιά απογοητεύονται ούτε η ιστορία χάνει την αξία της. Άλλωστε αργά ή γρήγορα το παιδί θα έρθει αντιμέτωπο με κάτι που δε θα του αρέσει. Και κάποιες φορές τα παραμυθία πρέπει να μιλάνε γι' αυτό.
9. Ποια η ειδοποιός διαφορά της συγγραφής ενός παραμυθιού από τη συγγραφή ενός βιβλίου ενηλίκων κατά τη γνώμη σας;
Ξεκινάμε από την ιδέα. Και θα φέρω ως παράδειγμα τα δύο δικά μου βιβλία. Το "Συνοδός Κορυφής" δε θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο το οποίο θα απευθυνόταν σε παιδιά ως υπόθεση, πέρα από τον τίτλο που δίνει από μόνο του μια πρώτη εικόνα για την ιστορία. Το "Πετρούλες Στη Φακή" όπως εξελίχθηκε απευθύνεται σε μικρές ηλικίες. Επιπλέον είναι κι ο τρόπος γραφής, αλλιώς γράφεις όταν έχεις ''απέναντί'' σου ένα ενήλικο κοινό κι αλλιώς όταν έχεις παιδιά. Βέβαια επειδή τα παιδιά είναι έξυπνα, δεν πρέπει να νιώθουν ότι τα υποτιμάς (συζήτηση που είχα με φίλο μου και πατέρα δύο αγοριών). Οπότε για εμένα όλα ξεκινάνε από την ιδέα και προς τα που θες να την κατευθύνεις ή πιο σωστά, πού νιώθεις ότι θέλει να σε πάει η ιστορία που κρατάς εκείνη τη στιγμή στα χέρια σου.
10. Ζωή σαν παραμύθι ή παραμύθι σαν τη ζωή; Σε ποια άποψη συγκλίνετε;
Ζωή σαν παραμύθι, δεν νομίζω ότι την έχει ζήσει κανείς. Ακόμα και άτομα που μπορεί να θαυμάζουμε για κάποιο ταλέντο, για τον πλούτο, για τη φήμη, ίσως απλά να έχουμε θαμπωθεί από τα φώτα. Άλλωστε ποιος παρακολουθεί τα παρασκήνια; Παραμύθι σαν ζωή; Καλό θα είναι, ακόμη και στην περίπτωση που αναφέραμε παραπάνω με το ρεαλιστικό φινάλε, να διατηρεί κάποια από τη μαγεία του. Σας ευχαριστώ πολύ.
Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας στην σελίδα μου! Εύχομαι κάθε επιτυχία!
Συνέντευξη στη Ρένα Γαλιώτη, Your e-articles
-Έχετε γράψει παραμύθια, διηγήματα αλλά και ένα μυθιστόρημα. Πώς είναι να καλύπτετε με τη γραφή σας, μια τόσο μεγάλη γκάμα ειδών;
Τα πάντα ξεκινούν από μια ιδέα, έπειτα αποφασίζεις σε ποιο είδος ανήκει και πόσο μπορεί να εξελιχθεί. «Οι Πετρούλες στη Φακή», ήταν καθαρά ιδέα για ένα παραμύθι. Αντίθετα ο «Συνοδός Κορυφής», δε θα μπορούσε παρά να απευθύνεται σε ενήλικο κοινό, (ή έστω σε έφηβους, αλλά όχι σε παιδιά), όμως πέρα από το είδος εξαρτάται και πόσο μπορεί να εξελιχθεί μια ιστορία σε εύρος. Για παράδειγμα η συλλογή 4 διηγημάτων, που έχουν δημοσιευθεί στο "ArtScript", με τίτλο «Κυπαρισσένιοι», δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο από διηγήματα.
-Από που εμπνέεστε;
Από το οτιδήποτε μπορεί να εμπνευστεί κανείς. Από μια εικόνα στο δρόμο, από ένα τοπίο, από ένα αστείο. Εξαρτάται από το πώς θα αντιδράσει σε ένα ερέθισμα και έπειτα τι ζυμώσεις θα γίνουν, ώστε να γραφτεί ένα ποίημα, μια μελωδία, να ζωγραφιστεί ένας πίνακας ή να γραφτεί ένα βιβλίο. Τίποτα δεν είναι ασήμαντο, όσο κι αν αυτή την εικόνα μπορεί να δώσει στους υπόλοιπους, κάποιος μπορεί να το ξεχωρίσει.
Διαβάστε περισσότερα Μαίρη Βανδώρου: «Τα πάντα ξεκινούν από μια ιδέα» | Your e-articles (yourearticles.com)
Συνέντευξη στο ArtScript για το παραμύθι "Πετρούλες στη φακή"
ArtScript: Το νέο σας βιβλίο «Πετρούλες στη φακή», είναι ένα παραμύθι, από πού εμπνευστήκατε;
Μαίρη Βανδώρου: Το παραμύθι το εμπνεύστηκα από δυο πετρούλες που βρήκα στο πιάτο μου με τις φακές Εγκλουβής Λευκάδος, πριν από κάποια χρόνια. Οπότε εν μέρει τα δόντια που αντίκρισαν με τρόμο η Πετρούλα με τον Πετράκη, αναμεμειγμένες με τις φακές ήταν τα δικά μου. Και σταθήκαμε και οι δύο πλευρές τυχερές. Αφού ούτε εγώ έσπασα τα δόντια μου, ούτε κι αυτές κατέληξαν στη λεκάνη της τουαλέτας. Οπότε θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι Πετρούλες στη Φακή είναι ένα παραμύθι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Αρχικά από τον τρόπο που το εμπνεύστηκα και κατά δεύτερον από τη διαδικασία της παραγωγής η οποία περιγράφεται στην αρχή του παραμυθιού.
ArtScript: Τι σημαίνει παραμύθι για εσάς; Σκοπεύετε να γράψετε κι άλλα παραμύθια;
Μαίρη Βανδώρου: Το παραμύθι περιλαμβάνει φανταστικούς χαρακτήρες, όχι κατά ανάγκη νεράιδες και μάγους, ή υπερήρωες. Αλλά χαρακτήρες που δεν θα τους συναντήσουμε έξω από το βιβλίο, ή τουλάχιστον όχι στη μορφή που υπάρχουν μέσα στο παραμύθι. Βασικό για εμένα τουλάχιστον να περιλαμβάνει το στοιχείο του φανταστικού, βέβαια προσθήκες παραμυθιού δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαβάσει σε βιβλία ενηλίκων, οπότε έχει να κάνει και με τον τρόπο που έχει γραφτεί η ιστορία, ώστε να μπορέσει ο νεαρός αναγνώστης, διαβάζοντας να του μιλήσει η ιστορία, και γιατί όχι ως ένα βαθμό να ταυτιστεί με κάποιον ήρωα. Οι Πετρούλες στη φακή, πατάνε σε ένα ρεαλιστικό θέμα όπως στην παραγωγή της φακής, αλλά χάρη στην Πετρούλα και στον Πετράκη αποκτούν το μυθικό στοιχείο που απαιτεί ένα παραμύθι. Όσον αφορά την ερώτησή σας αν σκοπεύω να γράψω κι άλλα παραμύθια, έχω ήδη γράψει. Με το «Παραμύθι του Δάσους» να έχει αποσπάσει επίσης έπαινο στο διεθνή διαγωνισμό της Unesco. Για την ώρα πάντως, μιας και η ερώτησή σας αφορά το μέλλον, δεν έχω κάποια ιδέα για παραμύθι, αλλά όπως θα ξέρετε οι ιδέες χρειάζονται ελάχιστη ώρα να κατέβουν. Η εύρεση μιας πετρούλας και έπειτα μιας άλλης, γέννησαν το παραμύθι. Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σε περιμένει η επόμενη παραμυθένια έμπνευσή.
ArtScript: Εκτός από τη συγγραφή κάνατε και την εικονογράφηση στις «Πετρούλες στη φακή». Πείτε μας λίγα λόγια για την εμπειρία αυτή, πώς είναι να εικονογραφείς ο ίδιος την ιστορία που έγραψες;
Μαίρη Βανδώρου: Το να αναλάβω η ίδια την εικονογράφηση από τις Πετρούλες ήταν η πρώτη μου απόπειρα. Στην αρχή ξεκίνησα κάπως συνεσταλμένα και δειλά, μην ξέροντας το αποτέλεσμα της πρόκλησης που είχα υποβάλει στον εαυτό μου. Θεωρώ προσωπικά ότι το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Βέβαια αυτό θα το κρίνουν και οι νεαροί αναγνώστες όταν το πιάσουν στα χέρια τους. Ήταν όμορφη εμπειρία, δημιουργική αν και διαφορετική από αυτή της συγγραφής. Το ότι εικονογράφησα δικό μου παραμύθι ήταν φυσικό επακόλουθο της συγγραφής, αν δεν ήταν οι Πετρούλες στη Φακή, δεν πιστεύω ότι θα είχα καταπιαστεί με την εικονογράφηση, παρά την ειδικότητά μου ως γραφίστα.
Διαβάστε περισσότερα: https://artscript-gr.webnode.gr/o-dekalogos/logotechnia/mairi-vandoroy-2/
Συνέντευξη στη συγγραφέα Έλενα Παπαδοπούλου και στο Moonlight Tales
Moonlight Tales: Συνέντευξη με τη Μαίρη Βανδώρου (moonlightales.com)
Συνέντευξη στην Κυριακή Γανίτη και στο Dominica Amat
Μ.Β.: Η λογοτεχνία και γενικά η τέχνη έχει κάποια παράδοξα. Ένα από τα βασικά είναι ότι μπορεί ένας συγγραφέας γράφοντας μια ιστορία να θέλει να τονίσει κάτι διαφορετικό από αυτό που ένας αναγνώστης θα εστιάσει από πλευράς του, την ώρα που ένας δεύτερος αναγνώστης θα σταθεί σε κάτι άλλο μέσα στο βιβλίο. Το ίδιο πιστεύω μπορεί να συμβεί και στο «Συνοδό Κορυφής», ακόμα κι αν ανήκει στον κοινωνικό ρεαλισμό. Όταν το έγραφα εστίασα σε μια σειρά πραγμάτων, στην κοινωνική παιδεία που παίρνει ο ήρωάς μας από την οικογένειά του, στην καταπίεση από πλευράς του πατέρα του να ακολουθήσει έναν δρόμο που δεν του ταιριάζει. Αυτά όσον αφορά τα νεανικά χρόνια του Αλέκου, που όμως θα τα φέρει σε όλη την πορεία της ζωής του. Στην εξέλιξή του βιβλίου προέκυψαν και άλλα, όπως οι αντιλήψεις που κάνουν αποδεκτή μια κακοποιητική συμπεριφορά, που με το ξέσπασμα του ελληνικού metoo, ταίριαξε αρκετά. Αυτό συνέβη όχι με κακοποιητικούς ήρωες, αλλά με τη νοοτροπία κάποιων χαρακτήρων του βιβλίου, που αποδέχονταν στερεότυπα. Βέβαια όσον αφορά τον «Συνοδό» ευθύνη δε φέρει μόνο ο θύτης, αλλά και όσοι αποφάσισαν να παίξουν με τους όρους του, δίνοντάς του δύναμη και αυτοπεποίθηση να συνεχίζει τους εκβιασμούς και την παρενόχληση. Και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε θύματα.
ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Ποιο το όραμά σας ως συγγραφέας;
Μ.Β.: Δε διαχωρίζω το όραμά μου ως συγγραφέας απ' ότι ως άνθρωπος. Όταν γράφω ένα κείμενο μου, αυτό το γράφω ως Μαίρη, δεν αποκόβομαι. Μπορεί οι ήρωες να λειτουργούν κοντά στο πως θα λειτουργούσα κι η ίδια ή εντελώς διαφορετικά, όπως στην περίπτωση του Αλέκου. Σε αρκετές περιπτώσεις στο «Συνοδό Κορυφής» προσπάθησα τουλάχιστον να καυτηριάσω νοοτροπίες και απόψεις που υποτιμούν το γυναικείο φύλο ή τους ομοφυλόφιλους. Το όραμα μου ως συγγραφέας και κυρίως ως άνθρωπος και πολίτης αυτού του κόσμου, είναι η ισότητα και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, στη φύση, στον αδύναμο. Βέβαια αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, βλέπουμε πως ο κόσμος έχει πάρει δυστυχώς αντίθετη πορεία.Διαβάστε περισσότερα : Συνέντευξη με την συγγραφέα Μαίρη Βανδώρου - Dominica Amat... (dominicamat.gr)
Συνέντευξη στο Texnes On Line και στη Στέλλα Πετρίδου για τον Συνοδό Κορυφής
Γιατί γράφετε; Θεωρείτε ότι η συγγραφή απελευθερώνει τον εσωτερικό σας κόσμο; Εσείς νιώσατε αυτού του είδους την απελευθέρωση όταν ολοκληρώσατε το πρώτο σας συγγραφικό έργο;
Το γιατί γράφω αποτελεί ένα μυστήριο, εννοώ ότι ποτέ δεν κάθισα να το φιλοσοφήσω, απλά κάποια στιγμή και σε αρκετά νεαρή ηλικία άρχισαν να γεννιούνται κάποιες ιστορίες στο μυαλό μου, οπότε προσανατολίστηκα στο τι ήθελα να κάνω. Βέβαια το κράτησα περισσότερο για τον εαυτό μου, γιατί ξέρετε δεν ενδιαφέρονται όλοι για τις τέχνες και κάποιοι θεωρούν την καλλιτεχνική δημιουργία, ''ξιπασιά''.
Με το να γράφεις με βεβαιότητα εκφράζεις μέσα από τις ιστορίες κάποιες απόψεις, αλλά το αν η συγγραφή συμβάλει στο να απελευθερωθείς, αυτό μάλλον το κάνει καλύτερα ένα ημερολόγιο στο οποίο καταγράφεις συναισθήματα κ.ο.κ.. Στα μυθιστορήματα συνήθως απελευθερώνεις περισσότερο τους ήρωες παρά τον εαυτό σου. Βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις δε θα κρύψω ότι προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη στην αταξία που επικρατεί στην πραγματική ζωή, τώρα με ποιο τρόπο και πως θα κριθούν αυτές οι απόπειρες, θα το δούμε στο μέλλον. Αν έχουν φυσικά την τύχη του Συνοδού να φτάσουν ως το τυπογραφείο.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;
Τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση, συνήθως είναι κάτι απλό, το οποίο σταδιακά γιγαντώνεται και δημιουργείται μια πιο ολοκληρωμένη ιδέα, η οποία αρχίζει και πιέζει να περαστεί στο χαρτί.
Έχετε πρότυπα ως συγγραφέας; Στα γραπτά σας θα διαπιστώσει ο αναγνώστης επιρροές από άλλους αγαπημένους σας συγγραφείς;
Σίγουρα θα είμαι επηρεασμένη από άλλους συγγραφείς και κυρίως απ' όσων έχω διαβάσει μεγάλο μέρος της δουλειά τους, επειδή κάτι θα με μαγνήτισε στα κείμενα τους. Δεν έχω γνώση βέβαια κατά πόσο αυτό αντικατοπτρίζεται στα γραπτά μου κι αν ο αναγνώστης θα το αντιληφθεί, ούτε η ίδια το αντιλαμβάνομαι. Έχω να παρατηρήσω όμως ότι πολλές φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο, μια φράση, μια απλή λέξη μπορεί να γεννήσει έναν ολόκληρο κόσμο στο κεφάλι μου, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα δε θα έχει καμία σχέση με αυτό που διάβασα. Μια λέξη από ένα βιβλίο του Θαφόν για παράδειγμα, μπορεί να προκαλέσει υπόγειες λειτουργίες και να γραφτεί, αφού γίνουν οι κατάλληλες εσωτερικές ζυμώσεις μια νέα ιστορία από έναν άλλον συγγραφέα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποιο το αγαπημένο σας βιβλίο;
Δεν πιστεύω ότι κανένας από τους ανθρώπους που γράφουν και προφανώς διαβάζουν πολύ, του είναι εύκολο να διαλέξει έναν μόνο αγαπημένο συγγραφέα. Συχνά, και όχι μόνο στις συνεντεύξεις, αλλά και σε συζητήσεις με φίλους, αναφέρω τον Λουντέμη, γιατί με τον Λουντέμη έκανα τη βουτιά στην ενήλικη λογοτεχνία, αν και συχνά θεωρείται παιδικός συγγραφέας (λανθασμένα για εμένα). Χρησιμοποιούσε απλή γλώσσα που γινόταν εύκολα κατανοητή σε όλες τις ηλικίες. Αφού ανέφερα τον Λουντέμη θα πω ότι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία είναι «Το Ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα». Δεν μπορώ όμως να μην αναφέρω και τη Διδώ Σωτηρίου ή την Άλκη Ζέη. Την Ναπολιτάνα Έλενα Φερράντε. Τον Σαραμάγκου με το «Κατά Ιησού Ευαγγέλιο», την Μεταξία Κράλλη και «Το Κάποτε στη Σαλονίκη» ή τον Γιάννη Καλπούζο και «Το Ιμαρέτ». Όποιον άνθρωπο και αν ρωτήσετε, ο οποίος διαβάζει λογοτεχνία (ασχέτως αν γράφει και ο ίδιος) αποκλείεται να σταθεί σε ένα και μόνο όνομα συγγραφέα.
Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο σκοπός της λογοτεχνίας στις μέρες μας; Τι έχει να προσφέρει στον άνθρωπο;
Τόσο η λογοτεχνία όπως και κάθε μορφή τέχνης έχει να προσφέρει πολλά στον άνθρωπο, γι αυτό το λόγο από αρχαιοτάτων χρόνων συναντάμε διάφορες μορφές τέχνης. Ούτε η λογοτεχνία, ούτε το θέατρο ή τα εικαστικά είναι εφεύρεση των ημερών μας, αντιθέτως έρχονται απ' όταν πάτησε ο άνθρωπος το πόδι του στον πλανήτη. Τι έχει να προσφέρει λοιπόν η λογοτεχνία, πέρα από το ότι ενεργοποιεί τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, ανοίγει τους ορίζοντες του αναγνώστη, προσπαθεί να βγάλει τη σκέψη του από τα κουτάκια που υποχρεώνει η σύγχρονη κοινωνία και οι ανάγκες της να σκέφτεται και φυσικά ένα κείμενο έχει τη δυνατότητα να προβληματίσει τον αναγνώστη, κι αυτός πρέπει να είναι ένας από τους βασικούς σκοπούς της τέχνης. Κάθε μορφή της.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι με την ολοένα και αυξανόμενη χρήση του διαδικτύου διαβάζουν βιβλία στις μέρες μας;
Το διαδίκτυο δεν είναι κάτι καινούργιο, πλέον ούτε τα smart phone που διευκολύνουν την αδιάκοπη χρήση του ιντερνέτ. Όσοι διάβαζαν βιβλία συνεχίζουν να διαβάζουν. Οι ρυθμοί της ζωής είναι αρκετά γρήγοροι και πολλές φορές οι υποχρεώσεις αβάσταχτες, όμως όσοι αγαπούν τη λογοτεχνία ή τα βιβλία γενικότερα, για να συμπεριλάβουμε και τα ιστορικά βιβλία, τα επιστημονικά κ.ο.κ. προσπαθούν να ξεκλέψουν χρόνο για διάβασμα. Οι φίλοι και οι φίλες μου που διάβαζαν εξακολουθούν να διαβάζουν, οι φίλοι μου που προτιμούσαν την τηλεόραση παρασύρονται πιο εύκολα από το διαδίκτυο. Το αναγνωρίζω και στον εαυτό μου, στις περιπτώσεις που έχω ένα ebook στο κινητό μου, πιο εύκολα θα ανοίξω την εφαρμογή να το διαβάσω παρά θα μπω στα email ή στον λογαριασμό μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλές φορές κι ενώ ψάχνω άλλη εφαρμογή το μυαλό ασυνείδητα θα διαλέξει την εφαρμογή της ανάγνωσης βιβλίου.
Διαβάστε περισσότερα
Συνέντευξη στο CulturePoint
Απόσπασμα από τη συνέντευξη στον συγγραφέα Κωνσταντίνο Μανίκα
Κυκλοφορεί το νέο σας μυθιστόρημα "Συνοδός Κορυφής". Τι πραγματεύεται και γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο τίτλο;
«Συνοδός κορυφής» δε σημαίνει κάτι διαφορετικό από «Συνοδός Κυρίων». Ο Αλέκος όντας εμφανίσιμος θεωρεί ότι του αξίζει να ζει με πολυτέλεια, σε αυτό συμβάλει εκτός από την ωραιοπάθεια και τον εγωκεντρισμό του και η εμμονή του πατέρα του να τον αναγκάσει να ακολουθήσει τη δική του βιοποριστική εργασία, που είναι οδηγός νταλίκας. Ο Αλέκος ούτε θέλει να το ακούσει. Στο μυαλό του υπάρχουν δυο δρόμοι ή θα αναγκαστεί να ακολουθήσει αυτό που θεωρούν οι γονείς του ως κατάλληλο επάγγελμα για τον ίδιο ή το δικό του δρόμο που είναι τα χρήματα, η διασημότητα και η πολυτέλεια, όπως τα έχει στο μυαλό του. Έχοντας καταλάβει ότι οι ερωτικές συναλλαγές βοηθούν στην προώθηση μιας καριέρας, είναι πρόθυμος να πληρώσει το αντίτιμο.
Όσον αφορά τον τίτλο, όταν άρχισε να γεννιέται η ιδέα του βιβλίου, γινόταν μια Σύνοδος Κορυφής, με ανοιχτή την τηλεόραση και με τη φωνή στο mute, πότε βγαίνει κάτι καλό από τέτοιες συνόδους, έτυχε κάποιες φορές διαβάζοντας στη δεξιά πάνω γωνία με κεφαλαία γράμματα «ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ», αφηρημένη όπως θα ήμουνα ή από καπρίτσιο της τύχης, αν θέλετε, να μεταφέρω τον τόνο από την προπαραλήγουσα στη λήγουσα, έτσι ήρθε και έδεσε ο τίτλος με το μυθιστόρημα. Ούτως ή άλλως είχα μια ιστορία που πραγματευόταν αυτό το θέμα, κι άλλωστε ο Αλέκος δεν είναι απλά ένα Ζιγκολό, αλλά ένας Συνοδός του αφρού του star system μιας εποχής με παχυλούς μισθούς στα σίριαλ και στο μόντελινγκ.
Τι θεωρείτε ότι θα αποκομίσει, ως απόσταγμα, ο αναγνώστης;
Πέρα από τι μπορεί να έχει στο μυαλό του κάποιος που αφηγείται μια ιστορία, τι θα αποκομίσει ο κάθε αναγνώστης θεωρώ ότι εξαρτάται από τον κάθε έναν ξεχωριστά. Στην περίπτωση του ήρωά μας και χωρίς επικριτική διάθεση απέναντί του, θα έλεγα ότι η συμβουλή του Κωστή προς τον Αλέκο «Μια σκάλα δεν είναι μόνο για να την ανεβαίνεις αλλά και για να την κατεβαίνεις!» έχει να κάνει ίσως με μια δόση από το απόσταγμα που αναφέρετε. Η απάθεια του στο να φροντίσει να καλλιεργήσει τον εαυτό του, η αδιαφορία του και το ότι στηρίζεται αποκλειστικά στην εμφάνισή του, δε θα τον οδηγήσουν πολύ μακριά αν δεν αλλάξει ρότα.
Τι καθορίζει τελικά την επιτυχία και τι την ευτυχία;
Από την επιτυχία παίρνεις ικανοποίηση, ευτυχία όμως είναι να βρίσκεις χρόνο να κάνεις ό,τι αγαπάς, εκείνες τις ώρες είσαι ευτυχισμένος!
Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Ήμουν αρκετά νεαρή σε ηλικία, αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν το πρώτο καλοκαίρι πριν ξεκινήσω το Γυμνάσιο, όταν άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα! Είχαν αρχίσει να γεννιούνται κάποιες ιστορίες στο μυαλό μου τις οποίες ήθελα να γράψω, από τις συγκεκριμένες δεν πρέπει να έγραψα ποτέ καμία. Μέχρι τότε διάβαζα αρκετά, πολλές φορές και λαθραία, δεν ήταν λίγες οι φορές που η μητέρα μου με έπιασε με ένα λογοτεχνικό βιβλίο κρυμμένο στα σχολικά. Πώς τα σχολικά βιβλία να ανταγωνιστούν το ενδιαφέρον ενός Ξενόπουλου ή ενός Λουντέμη κ.ο.κ. Νομίζω ότι τα αναγνώσματα ήταν το πρώτο ερέθισμα και ίσως μια φυσική ας το πούμε ροπή προς τη μυθοπλασία, -και στους δύο ρόλους- που πάντα κρύβει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη ζωή, και κυρίως χωρίς να ριψοκινδυνεύεις όσα οι χαρακτήρες των βιβλίων.
Διαβάστε περισσότερα Η Μαίρη Βανδώρου στο CulturePoint.gr - CulturePoint.gr
Συνεντεύξεις
Συστήνοντας τον "Συνοδό Κορυφής" σε μια φιλική συζήτηση στο ''σπίτι μου''
ArtScript: ''Για (τον Αλέκο) δεν υπήρχαν φίλοι ή εχθροί, απλά σκαλοπάτια για να πατήσει πάνω και να φτάσει εκεί που ήθελε.'', είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος για την επιτυχία;
Μαίρη Βανδώρου: Ως ένα βαθμό ίσως και να είναι. Ο Αλέκος δεν έχει ευαισθησίες, αν και καταλήγει και ο ίδιος κάποια στιγμή στην πορεία του, να εκτιμήσει ανθρώπους που δεν είχε μετρήσει σωστά, και οι οποίοι του φέρθηκαν παραπάνω από καλά. Αυτό είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα, για το πώς θα λειτουργήσεις, και ο Αλέκος φαίνεται να ξέρει πως ο χώρος που θέλει να κατακτήσει δε στηρίζεται στις φιλίες, αλλά στις δημόσιες σχέσεις. Το πρόβλημα του Αλέκου είναι η έπαρση του και το ότι δεν εκτιμάει καμιά βοήθεια και δε διστάζει να δείξει αυτή την απαξίωση προς όσους τον στήριξαν. Οπότε ίσως μπορούμε να πούμε ότι για κάποιους ανθρώπους είναι και ο ενδεδειγμένος τρόπος να ελιχθούν στον επαγγελματικό τους χώρο, όχι πάντοτε με επιτυχία, και με βεβαιότητα δεν θα εξελιχθούν ως προσωπικότητες.
ArtScript: Μέσω του βιβλίου σας βλέπουμε στερεότυπα, για την θέση της γυναίκας και την ομοφυλοφιλική κοινότητα, απόψεις με αρνητική χροιά, από κάποιους ήρωες, που υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία στις δεκαετίες μεταξύ του εβδομήντα και του ενενήντα, έχουν αλλάξει αυτές σήμερα; Και όσον αφορά τις γυναικοκτονίες, αλλά και την ομοφοβία, τι πιστεύετε είναι αυτό που δεν αφήνει τους ανθρώπους να αλλάξουν ρότα και ανακυκλώνουν το πρόβλημα;
Μαίρη Βανδώρου: Δυστυχώς δεν βλέπω να έχει αλλάξει τίποτα, οι άνθρωποι που ήταν κάφροι στις περισσότερες περιπτώσεις εκπαίδευσαν νέους κάφρους. Υπάρχει μια προσπάθεια από προοδευτικές προσωπικότητες και ανθρώπους του τόπου να βελτιωθεί η κατάσταση, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ακούγονται και από ποιους. Δείτε όμως τη γενική εικόνα. Τι προβάλλεται από τις τηλεοράσεις συνολικά, ποιο είναι το χιούμορ που ως ένα βαθμό εκπαιδεύονται οι τηλεθεατές να έχουν, γεμάτο στερεότυπα, που είναι η αξία του πολιτισμού; Στις γυναικοκτονίες και στους βιασμούς, στα όσα μάθαμε με το ξέσπασμα του #metoo, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι και τα παιδιά αποτελούν τη λεία στις διαθέσεις του οποιουδήποτε υπάνθρωπου. Φαίνεται να γίνεται μια μάχη, με την ίδια την πολιτεία να μην παίρνει μέτρα για να προστατέψει και να προλάβει το κακό, το αφήνει πρώτα να γίνει. Και τι μας διδάσκει όλη αυτή η συμπεριφορά αν πέσεις θύμα κάποιου που είχε δύναμη, μυϊκή θα είναι αυτή, οικονομική θα είναι, οποιαδήποτε τέλος πάντων, άκρη δε θα βγάλεις. Βλέπουμε σε πολλές υποθέσεις βιασμών, ανεξαρτήτως με το δικαστικό αποτέλεσμα, αν φτάσει η υπόθεση ως τη δικαιοσύνη, οι αρμόδιοι δεν υποστηρίζουν τα φερόμενα ως θύματα, ως οφείλουν, δίνοντας πλεονέκτημα στο θύτη κι αν δεν βγει το θέμα στη δημοσιότητα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή να φτάσει σε επίπεδο υπουργείου η υπόθεση μπορεί και να εξαφανιστεί. Την ίδια ώρα τα Μ.Μ.Ε διαμορφώνουν συνειδήσεις και απόψεις. Και φυσικά το πιο λυπηρό είναι να ακούς ηλίθια σχόλια, πολλές φορές και από γυναίκες, του τύπου «Προκάλεσε», και άλλα τέτοια ασχολίαστα. Σίγουρα πρέπει να παρεμβαίνει η δικαιοσύνη και οι θεσμοί, αλλά πρωτίστως είναι θέμα παιδείας το να σταματήσει ο φαύλος κύκλος του σεξισμού και της μεσαιωνικής νοοτροπίας.
Διαβάστε περισσότερα: https://artscript-gr.webnode.gr/o-dekalogos/logotechnia/mairi-vandoroy/